လှည်းတန်းမှာ ကျွန်တော်စားနေကျ ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်ရှိတယ်။ ဆိုင်လေးလို့သာ ပြောလိုက်ရတာ ဆိုင်မှာခင်းထားတာ စားပွဲ ၅၀ လောက်ရှိတယ်။ စာသောက်ဆိုင်တွေကို အဆင့်သတ်မှတ်ချက်ပေးထားတာမျိုး မြန်မာနိုင်ငံမှာ မရှိလေတော့ ဘယ်အဆင့်လို့ တန်းပြီးပြောလို့မရဘူးပေါ့လေ။ ဆိုင်ကတော့ ရောင်းကောင်းတယ်။ လှည်းတန်းဆိုတာကလည်း ရန်ကုန်မှာ လူအစည်ကားဆုံးနေရာတွေထဲက တစ်ခုဖြစ်နေတော့ကာ ဆိုင်မှာကလည်း လူပြတ်တယ်လို့မရှိဘူးပေါ့လေ။ ပြီးတော့ အစားအသောက် အမယ်ကလည်း အစုံအလင်ရသေးရဲ့။ ထမင်းကြော်၊ ထမင်းပေါင်း၊ ဆီချက်၊ ကော်ရည် စတဲ့တရုတ်အစားအစာတွေ ရသလို၊ လဖက်သုတ်၊ ထမင်းသုတ်၊ မုန့်ဟင်းခါး စတဲ့မြန်မာအစားအစာ တွေလည်းရတယ်။ နောက်ထပ်ရှိသေးတာက ရှမ်းခေါက်ဆွဲ၊ မြေအိုးမြီးရှည် စတဲ့ ရှမ်းအစားအစာ လည်းရတယ်။ လဖက်ရည်၊ ကော်ဖီရသလို ပန်းသီးဖျော်ရည်၊ မုန်လာဥနီဖျော်ရည်၊ မြင်းခွာရွက်ဖျော်ရည် စတဲ့ သစ်သီးဖျော်ရည်နဲ့ အအေးမျိုးစုံလည်းရတယ်။ မနက်ပိုင်းဆို ဒင်းစန်း လည်းရသေတယ်။ ဈေးနှုံးကလည်း သင့်တင့်တယ်။ စားပွဲထိုးတွေကတော့ ယောက်ျားလေးရော မိန်းကလေးရော ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် လေးတွေ များတယ်။ ဆိုင်ရှင်တွေက သေချာကြပ်မတ်သင်ကြားထားတဲ့ပုံရှိတော့ စားပွဲထိုးတွေက လုံးဝပြီးပြည့်စုံအောင် ဝန်ဆောင်မှုပေးနိုင်တယ်လို့ ပြောလို့မရပေမယ့် စားပွဲထိုးနဲ့ ပတ်သတ်ပြီးတော့ကာ စိတ်ညစ်စရာတော့ မကြုံဖူးသေးဘူး။
ကျွန်တော်စားနေကျ ဆိုင်အကြောင်းပြောနေတာနဲ့ တကယ်ရေးချင်တဲ့ ငါးပိ အကြောင်းမရောက်တော့ဘူး။ ဒီဘလော့ပို့စ လေးကိုရေးဖို့ဖြစ်လာတာက အဲဒီ့ဆိုင်ကလေးမှာ ကော်ရည်ခေါက်ဆွဲစားဖြစ်တဲ့ နေကစတာပေါ့။ ကော်ရည်ခေါက်ဆွဲနဲ့ ငါးပိ ဆိုတာကို တွဲလို့ရမယ်လို့ အရင်ကတော့မထင်ထားဘူး။ အဲဒီ့ဆိုင်မှာတော့ ကော်ရည်ခေါက်ဆွဲ နဲ့တွဲစားဖို့အတွက် အချဉ်ကို ငါးပိချဉ်ပေးတယ်။ ပထမတော့ ကျွန်တော်လည်း စားဖို့ခပ်တွန့်တွန့်ဖြစ်နေတာပေါ့။ စားမိလိုက်မှ လျှာလည်သွားတော့တာပေါ့။ စိမ်းစားငါးပိကို ရှောက်သီးနဲ့ နယ်ထားတာမျိုးဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီ့ငါးပိနယ်ကို ဂေါ်ဖီထုပ်ပါးပါးလှီး နဲ့ရောပြီး အချဉ်ဆိုပြီး ပေးတာပေါ့။ အချိုးအစား ဘယ်လောက်လဲတော့ မခန့်မှန်းတတ်တော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ အဲဒီ့ဆိုင်လေးမှာ ကော်ရည်ခေါက်ဆွဲ ကို လနဲ့ချီပြီး (သုံးရက်တစ်ကြိမ် လေးရက်တစ်ကြိမ် မျိုးဆိုပါတော့) စားဖြစ်တော့တာပဲ။ အမှန်တော့ ကော်ရည်ခေါက်ဆွဲကို ငါးပိချဉ်နဲ့စားရလို့သာ အဲသလိုမျိုး သွားစားဖြစ်သွားတာပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ပြန်စဉ်းစားကြည့်ပြီး ကြိတ်ပြံုးမိသေးရဲ့။ ငါးပိချဉ်စားချင်တာနဲ့ပဲ ဒီဆိုင်ကို တကူးတက သွားစားနေတာကိုပေါ့။
