ကျွန်တော့်အသည်းတွေ ကွဲကုန်ပါပြီ။
ကျွန်တော့်အချစ်တွေက သူ့အတွက်မလိုအပ်တော့ဘူးတဲ့။
သူ့မှာ သိပ်ချစ်ရတဲ့ချစ်သူ ရှိတယ်တဲ့။
သူပြောတဲ့ စကားတွေက ကျွန်တော့်အသည်းကို ဓားနဲ့မွှမ်းသလိုပါပဲ။
ဖြူဖြူစင်စင်ပဲ ချစ်ပါတော့တဲ့။
ကျွန်တော့် အချစ်က အစကတည်းက ဖြူစင်ပြီးသားပါ။
ကျွန်တော့်အချစ်တွေ အလကားဖြစ်ရတယ်။
ရင်ထဲမှာ မကောင်းလိုက်တာ။
ကျွန်တော်နာကျင်ရတာ ကျွန်တော်သာအသိဆုံးပါ။
ကျွန်တော့်အချစ်တွေကို သူက မလိုအပ်တော့ဘူးဆိုတော့ သူ့ကိုမုန်းကြည့်ဖို့ စဉ်စားမိတယ်။
မုန်းကြည့်မိတယ်။
မရဘူး။
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။
သူ့အပြစ်တွေရှာပြီး မုန်းပစ်ရမယ်။
ဒုက္ခပါပဲ သူ့ကိုစတွေ့ခဲ့၊ စချစ်ခဲ့တဲ့ အချိန်ကစလို့ ဘယ်လိုအပြစ်မျိုး မှသူ့မှာမရှိခဲ့ဘူး။
သူက အရမ်းဖြူစင်တယ်။
မုန်းဖို့ကြိုးစားလေ ပိုနာကျင်လေပါပဲ။
သူ့ကိုချစ်လျှက်နဲ့ နာကျင်ရတာက သက်သာသေးတယ်။
အချစ်တွေက ထုံဆေးဖြစ်နေလို့များလား။
သူ့ကိုချစ်တဲ့ အချစ်တွေက အသွေးအသားတွေထဲ စိမ့်ဝင်ပြီးနှင့်နေပြီ။
ကျွန်တော့် အသွေးအသားတွေ အကုန်လုံးကလည်း သူ့ကိုချစ်နေကြပြီ။
သူ့ကို မုန်းပစ်ဖို့ အသွေးအသားတွေက လည်းလက်မခံဘူး။
သူကလည်း ကျွန်တော့်အချစ်ကို မလိုအပ်တော့ဘူး။
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။
ကျွန်တော် ရူးတော့မယ်။
အင်း ... ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော်ရူးသွားတာပဲ ကောင်းလိမ့်မယ်။
