၁။ ။မီတာ
ကျွန်တော် ... ရန်ကုန်သားပါ။ ရန်ကုန်မှာ တက္ကဆီမောင်းစားလို့ရလောက်တဲ့အထိ
ရန်ကုန်မြို့မှာ မသိတဲ့နေရာဆိုတာ မရှိသလောက်၊ ဘယ်ကသွားရင်
ဘယ်ကိုရောက်မယ်ဆိုတာ မသိသလောက်ပါပဲ။ သိကြတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ရန်ကုန်က
တက္ကဆီတွေက မီတာနဲ့ မောင်းကြတာမဟုတ်လေတော့ ... ဘယ်ကိုသွားချင်ပါတယ်လို့
ခရီးသည်ကပြောလိုက်ရင်၊ တက္ကဆီ ဒရိုင်ဘာက ဦးနှောက်ထဲမှာ
လမ်းကြောင်းတွေဖော်၊ အကွာအဝေးတွေတိုင်း၊ ဈေးတွေတွက်ပြီး
ဘယ်လောက်ကျမယ်ဆိုတာ ချက်ချင်းပြန်ပြောရမယ်။ ပြီးတော့မှ ခရီးသည်နဲ့ညှိပြီး
သဘောတူရင်သွားမယ်ပေါ့။ အာဏာရှင်တွေက တပ်ဆိုလို့ တပ်ထားကြတဲ့
မီတာအစုတ်လေးတွေတော့ရှိကြပါတယ်။ ဒရိုင်ဘာတွေကတော့ မသုံးကြပါဘူး။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ တွက်ချေမကိုက်လို့တဲ့။ (အမှန်က လခစား
တက္ကဆီဒရိုင်ဘာစနစ်ဖြစ်အောင် အရင်ပြောင်းသင့်တာလို့ထင်တာပဲ)
ခရီးသည်တွေကလည်း မီတာတပ်ထားတဲ့ကားကို မီတာနဲ့ မစီးချင်ကြပြန်ဘူး။
မီတာနဲ့ပဲစီးမယ် ဆိုပြီးမလုပ်ကြဘူး။ ဘယ်သူမှ မီတာနဲ့စီးမယ်လို့ မပြောတဲ့
တက္ကဆီတွေကို ... ခပ်တည်တည်နဲ့တက်ပြီး "မီတာဖွင့်... မောင်းဗျာ...
သိမ်ကြီးဈေးကို" လို့ပြောမိလို့ကတော့ ... ဒရိုင်ဘာက ရိုက်ချရင်ချမယ်၊
ဒါမှမဟုတ်လည်း တံတားလေး မောင်းပို့ရင်ပို့လိမ့်မယ်။ ဟင်းဟင်းဟင်း။ ပါရမီ
မီတာ တက္ကဆီ ဆိုပြီးတော့ရှိတော့ရှိလေရဲ့။ ဒါပေမယ့် တစ်ခါစီးဖူးတာတော့
ညှိဈေးနဲ့ပဲစီးဖြစ်သွားတာပါပဲ။
၂။ ။ဘွဲ့ရ
တက္ကဆီ ဒရိုင်ဘာတွေကို အထင်သေးလို့မရပါဘူး။ ဘွဲ့ရထားပြီးသား တက္ကဆီ
ဒရိုင်ဘာတွေ အများကြီးရှိတယ်လို့ ကြားဖူးတာပဲ။ ဟင်းဟင်းဟင်း။
စဉ်းစားမိတာတစ်ခုက ... တက္ကဆီငှားတဲ့အခါ ဒရိုင်ဘာကို ဘွဲ့ရမရ အရင်မေးပါ၊
ဘွဲ့ရတယ်ဆိုမှငှားပါ။ ပြီးရင် ဘွဲ့ရတစ်ယောက်မောင်းတဲ့
တက္ကဆီကိုစီးတာကွလို့ ဂုဏ်ယူပြီးတော့သာစီးပေတော့့။ ဟင်းဟင်းဟင်း။ ဒါလည်း
စိတ္တဇဆေးရုံကို မောင်းပို့ခံရကိန်းတော့ရှိတယ်။
ဘွဲ့ရတက္ကဆီသမားတွေကိုလည်း အကြံပေးချင်တာကတော့ တက္ကဆီပေါ်မှာ
ကိုယ်ရတဲ့ဘွဲပေါ့ ... ဘာဘွဲ့ရ ကိုယ်တိုင်မောင်းသည်၊ ညာဘွဲ့ရ
ကိုယ်တိုင်မောင်းသည် ... ဆိုပြီးတော့ ကြော်ငြာထားရမှာ။ ဒါမှ ခရီးသည်က ...
မိုက်လှချေလား ... ဆိုပြီးတော့ ပိုငှားချင်မှာ။ စိတ္တဇဆေးရုံ ...
စိတ္တဇဆေးရုံ ... ။ ဟင်းဟင်းဟင်း။
၃။ ။မျဉ်းကြား
ကျွန်တော်လည်း တက္ကဆီ ခဏခဏစီးဖြစ်နေတော့
ဒါရိုင်ဘာအမျိုးမျိုးနဲ့ကြုံဖူးပါတယ်။ လူအမျိုးမျိုးရှိသလို
ဒရိုင်ဘာလည်းအမျိုးမျိုးပေါ့။ စကားသိပ်မပြောတဲ့ ခပ်အေးအေး
ဒရိုင်ဘာတွေရှိသလို စကားများပြီး အာချောင်တတ်တဲ့ ဒရိုင်ဘာတွေလည်း
ရှိတတ်ပါတယ်။ အာချောင်တတ်တဲ့ ဒါရိုင်ဘာနဲ့ ဆိုရင်တော့ ... ဘယ်ရမလဲ ...
ကျွန်တော်လည်း ပြန်ပြီးအာချောင်ပါတယ်။ ဟင်းဟင်းဟင်း။
အဲသလိုအာချောင်တတ်တဲ့ ဒရိုင်ဘာတစ်ယောက်နဲ့ကြံုတဲ့ တစ်ခေါက်မှာပေါ့။
ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်း အာချောင်ရင်း မောင်းရင်း၊ မောင်းရင်း
အာချောင်ရင်းနဲ့ပဲ လူကူးမျဉ်းကြားတစ်ခု ရောက်လာတော့ စကားမစပ်မိဘဲ
လူကူးမျဉ်းကြားအကြောင်း သူကထပြောတယ်။ (ထိုင်ပြောတာပေါ့လေ
ကားမောင်းရင်းနဲ့ဆိုတော့။ ဟင်းဟင်းဟင်း။)
ဒရိုင်ဘာ။ ။ လူတွေကလည်းဗျာ မျဉ်းကြားကကူးတယ်ဆိုပြီး
လုပ်ချင်သလိုလုပ်တော့တာပဲ။ ကားကို မနည်းမောင်းယူရတယ်။
ဟိုက်! လုပ်ပြီ ဒီလူတော့။
ကျွန်တော်။ ။ အဲအဲ မဟုတ်သေးဘူးလေဗျာ၊ လူကူးမျဉ်းကြားဆိုတာ
လူတွေလမ်းကူးဖို့လုပ်ပေးထားတာလေ။ လူတွေလမ်းကူးပြီဆိုရင် ကားတွေက
ရပ်ကိုရပ်ပေးထားရမှာ။
ဒရိုင်ဘာ။ ။ ဟာ ... လူတွေလမ်းကူးနေလို့သာ ရပ်ပေးရမယ်ဆိုရင်
ကျုပ်တို့ကားတွေ သွားလို့ရမှာကိုမဟုတ်တော့ဘူး။
မြို့ထဲလိုလူများတဲ့နေရာဆို ကားတွေပိတ်ကုန်မှာပေါ့ဗျ။
တက္ကဆီဒရိုင်ဘာတစ်ယောက်က မျဉ်းကြားမှာကားရပ်ပေးထားရမယ့် ကိစ္စကို မသိတာ
တော်တော်အံ့သြစရာပဲ။ လူကူးမျဉ်းကြားမှာ အရှိန်လျှော့မောင်းရမယ်လို့ပဲ
ထင်နေသလားမသိဘူး။ ခက်ပြီ။ အံမယ် ကားတွေအကြာကြီးရပ်ထားရမယ့်
ကိစ္စတော့စဉ်းစားတတ်သား။
ကျွန်တော်။ ။ ဟုတ်တာပေါ့၊ လူအရမ်းများတဲ့နေရာက မျဉ်းကြားဆိုရင် အဲဒီမှာ
မီးပွိုင့်ထားပေးရမယ်။ လမ်းကူးတော့မယ်ဆို လမ်းကူးမယ့်သူ
ကိုယ်တိုင်ခလုပ်နှိပ်ပြီး ကားတွေအတွက်မီးနီအောင်လုပ်ရမယ်။
ပြီးတော့မှလမ်းကူးမယ်။ လမ်းကူးပြီးသွားရင်တော့
သူ့အလိုလိုမီးပြန်စိမ်းသွားမယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲလိုလုပ်ရမှာပေါ့။
ဒရိုင်ဘာ။ ။ အဲလိုလား?။
ကျွန်တော်။ ။ ဟုတ်တာပေါ့။ ရန်ကုန်မှာလည်း တပ်ထားတာတွေရှိတယ်လေ။
မြေနီကုန်းလူကူးမျဉ်းကြားမှာ တစ်ခု။ မြို့ထဲက ဧမာနွေလ
ဘုရားကျောင်းနားမှာတစ်ခု၊ အနော်ရထာလမ်းပေါ်မှာတစ်ခု။ ဒါပေမယ့်
သုံးလို့တော့မရဘူး။ ဟားဟား။
ဒရိုင်ဘာ။ ။ သြော် ဟုတ်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့်ဗျာ လူတွေကိုယ်တိုင်က
သုံးရကောင်းမှန်းလည်းမသိကြဘူးဗျ။ လူကူးမျဉ်းကြားက
မကူးတဲ့လူကပဲများနေတာဗျ။ ... အချိန်သိပ်မရတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း
လူကူးမျဉ်းကြားကပဲလမ်းကူးအောင် လူတွေကို ဘယ်လိုပညာပေးရမယ်၊
ဘယ်လိုစည်းရုံးရမယ်၊ ဘယ်သူ့မှာတာဝန်ရှိတယ် ဆိုတာတွေ မပြောဖြစ်တော့ပါဘူး။
တက္ကဆီခရီးစဉ်ဆုံးတော့ ... ဘိလပ်မြေတစ်ဆုပ်၊ သံတစ်ချောင်း
ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက်ကလေး ... လူကူးမျဉ်းကြားမှာ ယဉ်ရပ်ရမယ်ဆိုတာကို
ပညာပေးနိုင်ခဲ့တဲ့လို့ ငါကွဆိုပြီး မြေကြီးနဲ့ ခြေထောက်နဲ့တောင်
လွတ်သလိုလိုလေး ဖြစ်သွားပါသေးတယ်။ တက္ကဆီခ ပေးတော့ ဒရိုင်ဘာက
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တွေ ဘာတွေပြောလို့။ ဟင်းဟင်းဟင်း။
၄။ ။ထပ်ငှား
အခုတလောကြံုရတာက ခရီးသည်တစ်ဦးမက တင်တာပါပဲ။ ပြောချင်တာက ဒီလိုဗျာ။
ကျွန်တော်က ကားငှားထားပြီးပြီ ကားပေါ်လည်းရောက်ပြီးပြီ။
သွားလည်းသွားနေပြီ။ လမ်းမှာ တက္ကဆီတားနေတဲ့ခရီးသည် တစ်ယောက်ထပ်တွေ့တော့
ဒရိုင်ဘာက ကားကိုရပ်တယ်။ ဘာလုပ်မလို့လဲမေးတော့။ တင်မလို့တဲ့။
ကျွန်တော်ငှားထားပြီးပြီလေ ဆိုတော့။ လမ်းကြံုမှပါတဲ့။ တော်သေးတာပေါ့။
လမ်းမကြံုလို့။ ဒါလည်း ခရီးသည်တစ်ယောက်ပါနေတဲ့တက္ကစီကို နောက်တစ်ယောက်က
ထပ်မငှားသင့်တော့ဘူး။ နောက်ထပ်ငှားဖို့ကြိုးစားတဲ့သူမှာလည်း အပြစ်ရှိတယ်။
ဒါပေမယ့် သူကလည်း ခရီးသည်တစ်ယောက်ပါနေပြီးသားတက္ကစီကိုငှားရင်
ဈေးသက်သာမှာကိုး။ အဲဒီတော့ငှားရောပေါ့။ စိတ်လေတယ်။ ပညာပေးဖို့
စိတ်ကလည်းမပါတော့ ဘာမှပြောမနေတော့ဘူး။
၅။ ။လူပါး
တက္ကဆီသမားတော်တော်များများက ယဉ်းကျေးကြပါတယ်။ စောစောကပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း
ဘွဲ့ရတွေလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာကိုး။ အခုကြံုရတဲ့တစ်ယောက်ကတော့
နည်းနည်းဝတယ်။
ဘယ်ကစပြောရမလဲဆိုတော့ ... ကျွန်တော်နဲ့ ကျွန်တော့်ညီနဲ့ (၈)မိုင်
ကနေပြီးတော့ တက္ကဆီငှားတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ သိမ်ကြီးဈေးသွားမှာပေါ့။
ကျွန်တော့်ညီကတော့ ဘယ်သွားမလဲ ကျွန်တော်အတိအကျမသိဘူး။ (ညီအစ်ကို
အချင်းချင်းအဲလောက်သိကြတာ)။ တက္ကဆီသမားနဲ့ သူစကားပြောတော့
ကျွန်တော်ကလုံးဝဝင်မပါဘူးပေါ့နော်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ရှိနေလို့
သူတို့ပြောတဲ့စကားတွေတော့ တစ်ချက်တစ်ချက်ကြားရတယ်။
တရိစ္ဆာန်ရုံရှေ့ဆင်းမယ် ပြောတာကြားတယ်။ ၄၀၀၀ ကျမယ်ဆိုတာကြားတယ်။ [[၈
မိုင် ကနေ သိမ်ကြီးဈေးကို ကျွန်တော်သွားနေကျက ၃၀၀၀ ပဲရှိတယ်။ ဒါပေမယ့်
တရိစ္ဆာန်ရုံမှာဆင်းမယ့်တစ်ယောက်ပါတယ်လေ ဆိုပြီး ၄၀၀၀ နဲ့သွားလိုက်ကြတယ်။
]] ကားပေါ်ရောက်ပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော်ညီက ဖုန်းပြောနေတာနဲ့ပဲ
အချင်းချင်းဘာမှမပြောဖြစ်တော့ဘူး။ ပြည်လမ်းအတိုင်းမောင်းတယ်။
အင်းယားလမ်းထဲဝင်တယ်။ ရွှေဂုံတိုင်မီးပွိုင့်ဖြတ်တယ်။ ဗဟန်း ၃လမ်း
လောက်ရောက်မှ ကျွန်တော့်ညီကဖုန်းပြောလို့ပြီးသွားတယ်။ တရိစ္ဆာန်ရုံ
ရှေ့ရောက်တော့ ရပ်ပါလို့ပြောတဲ့နေရာမှာ ရပ်လို့ရနေတာကို
ချက်ချင်းမရပ်ပါဘူး။ နည်းနည်းကျော်ပြီးတော့ရပ်တယ်။ အဲဒီမှာတင်ပဲ
ဒီကားသမား သိပ်အချိုးမပြေဘူးလို့သိလိုက်ပါတယ်။
ကျွန်တော့်ညီဆင်းသွားပြီးတော့ ဆက်မောင်းတာပေါ့လေ။ ဆူးလေဘုရားလမ်းနဲ့
ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းဆုံ မီးပွိုင့်ရောက်တော့ ကျွန်တော်က "သိမ်ကြီးဈေး
မင်္ဂလာရုပ်ရှင်ရုံရှေ့ကို သွားချင်တာ အကို" လို့ပြောလိုက်တယ်။
မီးပွိုင့်ကလည်း စိမ်းနေတာဆိုတော့ ခပ်မြန်မြန်ပဲသူမောင်းဖြတ်လိုက်တယ်။
ရှေ့ဆောင်ရုပ်ရှင်ရုံရှေ့ ကားမှတ်တိုင်လောက်ရောက်တော့ တက္ကဆီသမားက ...
"ဟိုတစ်ယောက်က အဲဒီနေရာလို့မပြောဘူး" ... တဲ့ ... "အဲဒီနေရာလောက်ဆိုရင်
၄၅၀၀ လောက်ကျမှာဗျ" လို့ပြောတယ်။ "အခု ဟိုးအောက်ဖက်ကိုရောက်သွားပြီ"
တဲ့။ "ဘယ်အောက်ဖက်ကိုရောက်တာလဲ။ ကျွန်တော်သွားချင်တာက မင်္ဂလာရုံလေ။ ဒီ
အနော်ရထာလမ်းပေါ်ကသွားရင်တောင်ရတယ်" လို့ပြောတော့။ သူက ... "ဟား ခင်ဗျားက
ကားမောင်းတဲ့လူလည်းမဟုတ်ပဲနဲ့" တဲ့ ... "အခု အနော်ရထာလမ်းပေါ်ကိုကွေ့လို့
မရတော့ဘူးဗျ" တဲ့ ...
"ဟိုးအောက်လမ်းကနေသွားရတော့မယ်" တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း
တော်တော်ဒေါသထွက်သွားပါတယ်။ "ပြီးရောဗျာ ခင်ဗျား
ပြောတဲ့သိမ်ကြီးဈေးဆိုတဲ့နေရာကိုသာမောင်း။" လို့ပဲပြောလိုက်တော့တယ်။
ကုန်သည်လမ်းကနေ ရွှေတိဂုံဘုရားလမ်းထဲကိုချိုးတယ်။
လူကူးခုံးကျော်တံတားမရောက်ခင် အောက်ဘလောက် သိမ်ကြီးဈေး(အီး)ရုံဘက်မှာ
ရပ်တယ်။ ပြီးတော့ ကားသမားကပြောတယ်။ မင်္ဂလာရုံဘက်ကို
လက်ညှိုးထိုးပြီးတော့ "မင်္ဂလာရုံက ဟိုရှေ့မှာ
နည်းနည်းလျှောက်သွားလိုက်ရင် ရပြီ" တဲ့။ ကဲကြည့် ... ဘယ်လောက် လူပါးဝတဲ့
ကားသမားလဲလို့။ ကျွန်တော်လည်း ဒေါသထွက်နေတာဆိုတော့
ချက်ချင်းဘယ်လိုဖြေရှင်းရမှန်းမသိဘူး။ "ကျုပ် သိမ်ကြီးဈေးမှာ
အလုပ်လုပ်လာတာ ၁၀ နှစ်ကျော်နေပြီ မျက်စိမှိတ်သွားလို့ရတယ်" လို့ပြောပြီး
ပိုက်ဆံပေး၊ ကားတံခါးဆောင့်ပိတ်ပြီး ဆင်းလာလိုက်တော့တယ်။
၆။ ။မျက်ဖြေ
ဒေါသဆိုတာဘာမှ လုပ်လို့မရဘူး ဒီကိစ္စစိတ်ထဲထားနေရင် ကိုယ်ပဲအလားကားနေရင်း
ပူလောင်နေမှာဆိုပြီး ကိုယ့်စိတ်ကိုဖြေရတာပေါ့လေ။ ဟူး ...
ဒါလည်းပညာပေးသင့်တာ။ တက္ကဆီ ဒရိုင်ဘာဆိုတာလည်း ဝန်ဆောင်မှုပေးတဲ့သူပဲ။
ခရီးသည်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံရမှာ။ တက္ကဆီ စီးတဲ့ ခရီးသည်က
စားသုံးသူပဲလေ။ ဒီလိုမကျေနပ်မှုမျိုးကျတော့
ဘယ်ကိုတိုင်ရမယ်မှန်းမသိတော့ဘူး။ ပါရမီ တက္ကဆီဆိုရင်တော့ တိုင်လို့ရရင်
ရဦးမယ်။ တိုင်လည်းဘာမှ သိပ်ထိရောက်မယ်မထင်ဘူး။ မြန်မာပြည်ရဲ့
တက္ကဆီစနစ်ကိုက မပြီပြင်သေးတာ။ မကောင်းသေးတာ။ ဘာလို့များ မြန်မာပြည်ရဲ့
ကုဋေကြွယ်သဌေးကြီးတွေက တက္ကဆီစနစ်ကောင်းကောင်းတစ်ခု
ဘာလို့မလုပ်ကြလဲမသိဘူးလို့လဲတွေးမိသေးတယ်။ အမြတ်နည်းလို့ဖြစ်မလားပဲ ... ။
ထွန်းဇာနည်ကျော်
ဩဂုတ် ၂၇ ရက် ၂၀၁၁
